Bedankt voor het delen van je existentiële weefsels in de tussentijd. Hele herkenbare stukjes lees ik. Zelfs de schaamte, vooral omdat ik zo voluit, volledig leven ken. Het raakt voor mij aan existentiële zingeving.
Bedankt ook voor het stukje over motivatie (beeld, verhaal). Ik hou erg van intrinsieke motivatie, en vraag me nu voor mijzelf af of dat ook gebaseerd was/is op beeld. Ik ben een beelddenker en heel soms lijkt het alsof de beelden waarneem - als ik in een verhaal zit - om mij heen leeg. Als ik in het niet weten, leeg aanwezig ben is er altijd een ontroerende schoonheid om mij heen. En tederheid in mij. Ook kan ik dat steeds meer zien in de kunst van ‘lelijk’, ‘verval’, soms zelfs in de kunst van doodgaan. We hebben het altijd over de kunst van leven, en vergeten dat de kunst van doodgaan daarbij hoort. Dat is even wennen. Als alles zo op een beeld, verhaal van levendigheid gericht is.
Bedankt voor het delen van je existentiële weefsels in de tussentijd. Hele herkenbare stukjes lees ik. Zelfs de schaamte, vooral omdat ik zo voluit, volledig leven ken. Het raakt voor mij aan existentiële zingeving.
Bedankt ook voor het stukje over motivatie (beeld, verhaal). Ik hou erg van intrinsieke motivatie, en vraag me nu voor mijzelf af of dat ook gebaseerd was/is op beeld. Ik ben een beelddenker en heel soms lijkt het alsof de beelden waarneem - als ik in een verhaal zit - om mij heen leeg. Als ik in het niet weten, leeg aanwezig ben is er altijd een ontroerende schoonheid om mij heen. En tederheid in mij. Ook kan ik dat steeds meer zien in de kunst van ‘lelijk’, ‘verval’, soms zelfs in de kunst van doodgaan. We hebben het altijd over de kunst van leven, en vergeten dat de kunst van doodgaan daarbij hoort. Dat is even wennen. Als alles zo op een beeld, verhaal van levendigheid gericht is.
Dagliefde 10 - houvast
Ik hield me vast
aan een huis
vol muren, vol deuren.
Een tuin.
Toen
brak de voordeur, braken de muren
onder het gewicht
van verdriet, verlies, afscheid.
De tuin verwilderde.
Ik reisde dieper,
door nachten van rouw,
door kamers
geen ramen, geen muren.
Niets hield me meer vast.
Alles zweeg, werd leeg.
Ik heb geen huis,
geen muren, geen deuren meer.
Tot ik mijn adem hoorde.
Ruimte ademde.
Ruimte werd licht.
Jeanette Mennes