Deze vertraging had er niet mogen zijn
Je vecht tegen de realiteit. En je verliest die strijd. Elke. Keer. Opnieuw.
Je vecht tegen de realiteit.
En je verliest die strijd. Elke. Keer. Opnieuw.
I
Het is 4 uur ‘s nachts. Je vlucht had vertraging. En in plaats van te slapen draait je hoofd scenario’s.
Over wat er had moeten gebeuren.
Over hoe de luchtvaartmaatschappij dit had moeten oplossen.
Over hoe benadeeld jij bent.
En ondertussen weet je: dit helpt niks.
Je wordt er niet rustiger van. Je krijgt geen extra uren slaap. Het enige wat groeit is je frustratie.
Maar toch blijf je het doen. Die stem die blijft herhalen: “Dit had anders moeten zijn.“ “Ze zouden dit moeten oplossen.“ “Dit zou niet mogen gebeuren.“
Want ergens geloof je dat als je maar genoeg oordeelt, genoeg scenario’s draait, genoeg “neen” zegt tegen wat er is... dat dan de realiteit zich wel zal aanpassen.
Spoiler: dat gebeurt niet.
II
Je denkt dat het probleem de situatie is. De vertraging. De file. De vervelende collega. Het onverwachte dat gebeurt.
Maar het echte probleem is dat je “neen” zegt tegen wat er al is. Je vecht tegen de realiteit. En die strijd win je nooit. Het enige wat je wint is slapeloosheid, frustratie en een hoofd vol geniepige stemmetjes.
Daarom is “ja” zeggen de enige logische uitweg. Niet omdat de situatie oké is. Niet omdat je het ermee eens bent. Maar omdat “neen” zeggen tegen wat er al is, jezelf gevangen houdt in een strijd die je niet kunt winnen.
“Ja” zeggen creëert ruimte. Ruimte om te bewegen. Om andere keuzes te maken. Om je verantwoordelijkheid te nemen en je planning aan te passen - in plaats van scenario’s te blijven draaien over hoe het had moeten zijn.
III
Gisterennacht landde mijn vliegtuig met 3 uur vertraging. Ik zat om 4 uur des nachts in mijn bed.
En ik voelde... rust.
Merkwaardig.
Want enkele jaren geleden? Dan had ik daar gelegen met een hoofd vol oordelen en geniepige stemmetjes. Hele scenario’s over hoe benadeeld ik wel niet was.
Wat was er anders gisteren?
Ik besliste om niet automatisch “neen” te zeggen.
“Ja, er is vertraging.”
“Ja, dat heeft gevolgen.”
“Ja, ik aanvaard.”
Zo ontstond er ruimte om me aan te passen in plaats van te vechten. Om vanmorgen te beslissen dat ik deadlines laat schieten omdat gezondheid belangrijker is. Om mijn verantwoordelijkheid te nemen - zelfs al zouden mensen daar een mening over kunnen hebben.
Het resultaat? Een vredevoller leven. Terwijl ik door de lastigheden van het leven heen ga. En terwijl ik af en toe terug val in oude patronen.
IV
Herken je die automatische “neen” tegen wat er is?
Die stem die blijft herhalen: “Dit had anders moeten zijn”?
Je bent niet de enige. En je kunt dit veranderen.
Dat is wat ik in de praktijk breng en mensen mee help.